Het vertrek, de aankomst en de eerste week in ZA
03 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Cato Ridge
Ik heb toch maar besloten om een blog te gaan schrijven over alles wat ik tot nu toe al gezien heb sinds ik in Zuid-Afrika aangekomen ben. In 1 week heb ik al zooo veel gezien dat het moeilijk is om dit met iedereen te delen. Daarom wil ik het via deze blog doen. Ik wil graag alles vertellen, maar ik ga proberen het kort te houden ;)
Vrijdag 19 september was de dag van vertrek naar Zuid-Afrika. Ik ga via school een minor doen in het buitenland. We gaan met een groep van 11 studenten vrijwilligerswerk doen bij een weeshuis en werken aan een project namens het weeshuis wat gerelateerd is aan je opleiding.
Om ongeveer half 4 vlogen we vanaf Dusseldorf, een paar uurtjes eerder moesten we er zijn, dus in de ochtend ben ik al met mijn ouders vertrokken. Op het vliegveld aangekomen nam de spanning en onzekerheid toe en ik had er nogal moeite mee om voor 4 maanden weg te gaan. Nadat we ons allemaal verzameld hadden en ingecheckt hadden, konden we nog even tijd doorbrengen met je familie. Ik zat dus nog even met papa en mama een broodje te eten, komen ineens Monique, Marloes, Tess, Stefan en Rosanne eraan gelopen. Ze hadden dit van te voren al lang bedacht, maar ik ging er vanuit dat ze niet konden, dus ik was helemaal totaal verrast. Ik vond het super fijn en leuk dat ze dit gedaan hadden. Ik had hierdoor veel meer afleiding en ik was weer helemaal vrolijk. Om 14.00 melden bij de douane, foto’s maken en afscheid nemen. Ik ging nu met een fijn gevoel weg en toen ik de douane voorbij was kreeg ik echt heel erg zin in dit avontuur.
De vlucht viel me mee. 6 uurtjes naar Dubai, daar een tussenstop van 10 uur. Dit viel ook wel mee, we hebben geprobeerd een beetje te slapen op stoeltjes met oordopjes in en oogmaskertjes voor. En we presteerden het zelfs om te laat bij de gate te komen voor de volgende vlucht. We waren namelijk bij gate A, terwijl we naar C moesten. En dat vliegveld is enorm, je doet er ongeveer een half uur over om bij een andere gate te komen, terwijl we al gebeld werden dat ze de gate al dicht gingen doen. Dus wij sprinten en op zoek naar de trein (je moet met de trein van A naar C) en rennend over het vliegveld. Ze hielden het voor ons open, maar we waren veel te laat. Dus dankzij ons was de vlucht een beetje vertraagd, ook wel eens leuk om mee te maken. Vervolgens nog een uurtje of 7 vliegen en we komen aan in Durban.
We werden opgehaald door een chauffeur van Gods Golden Acre (GGA), dit is het weeshuis waar we verblijven. Daar aangekomen moesten we snel onze spullen droppen en meekomen naar een zaal. We liepen buiten en toen kwamen er ineens schreeuwende, zingende, dansende jongeren en kinderen in mooie aparte kleren op ons af. Nou, het is daar pikkedonker, dus je kan je misschien wel voorstellen hoe erg we schrokken. Het waren The Young Zulu Warriors. De kinderen en jongeren van het weeshuis zitten in deze dans/zinggroep en zij gaven een optreden in de zaal. Hier zaten Heather, de oprichter van GGA, en haar man. We hebben kennisgemaakt met haar en met andere werkers en vrijwilligers. Daarna konden we terug naar ons huisje. Ik schrok een beetje, het was toen erg koud en het huisje is heel klein en oud voor 11 personen. We zagen niet eens een douche en ik vroeg me af of ik het hier wel 4 maanden kon uithouden. Gelukkig kwamen we de volgende dag erachter dat in een huisje naast ons huis een gebouwtje is met meerdere toiletten en 2 douches. 4 maanden een soort van kamperen dus.
Dag erna de kerkdienst bijgewoond, kennisgemaakt met de jongeren, rondleiding gehad en lekker van de zon genoten.
Op maandag zijn we naar een basisschool geweest. Het is heel apart hoe de hiërarchie hier nog een grote rol speelt. De leraren hebben veel macht en de kinderen moeten gehoorzamen. Ook wij mochten niet te veel lachen en zwaaien etc. naar de kinderen omdat we moeten laten zien dat wij professionals zijn en ‘boven’ ze staan en respect van ze moet krijgen.
Vervolgens het busje ingestapt naar de valleien. We hebben geholpen met een fooddrop. Onderweg vertelde Heather aangrijpende verhalen over de kinderen die ze kent of gekend heeft en die leven in armoede. Bij de fooddrop werden voedselpakketten klaargelegd. Kinderen die een sponsor hebben, mogen zo’n voedselpakket ophalen. Dit is voor een maand, maar ze delen het vaak met een hele familie waardoor het net genoeg is om te overleven.
De dag erna hebben we ook een fooddrop gedaan in de valleien, maar nu zijn we echt huisje per huisje langs gegaan. Hierdoor kreeg ik echt een goed beeld van de armoede en hoe de mensen leven. De mensen in deze valleien zien haast nooit blanke mensen, dus kinderen kwamen naar ons toe om te kijken en ze vinden het heel leuk om op de foto te gaan, daar gaan ze echt voor poseren. Opnieuw veel heftige verhalen en heftige situaties gezien. Bijvoorbeeld 2 broers van rond de 20. Hun ouders liggen begraven naast hun huis. Ze wachten nog op een sponsor. Ze hebben helemaal niks, een oud, stenen huisje met 1 bedje erin. We hebben hen ons water en eten gegeven. Alle armoede en ellende die er is, je ziet het op televisie, maar nu stond ik er echt middenin. Dat is wel raar en nog niet goed te beseffen.
De valleien zijn heel groot en het uitzicht is elke keer weer heel erg mooi, maar de armoede is enorm wat het allemaal een stuk minder mooi maakte voor mij. Het was een lange dag. Van 10.00 – 17.00 onderweg geweest voor de fooddrop.
Donderdag tot en met zondag gingen we op trip. We vertrokken naar Drakensberg, maar we waren helaas te laat om de berg te beklimmen. Wel rondgelopen in de omgeving, echt heeeel erg mooi daar. En het hostel was super. Zo fijn om even weer een fijn bed te hebben. Het matras in ons huisje op GGA is namelijk heel erg dun, je slaapt gewoon op de bodem. Het zag er allemaal heel mooi uit en we werden wakker met een super uitzicht. ’s Avonds met z’n allen gegeten, drankjes gedronken, in de jacuzzi geweest en gezwommen. Heerlijk.
De dag erna vertrokken naar Johannesburg en op de route lag een Cheetafarm waar we eerst naartoe gegaan zijn. Daar hebben we cheeta’s en wilde katten bekeken en konden cheeta’s aaien en ermee op de foto. Vervolgens reden we verder naar Johannesburg, maar we kregen problemen met de aanhanger waardoor we langs de snelweg stonden en wachtten op de ‘Zuid-Afrikaanse ANWB’. Ze waren er heel snel (wat ik niet verwacht had, omdat het tempo hier behoorlijk laag ligt), maar konden helaas niks doen. We hebben toen een uurtje (of 2) moeten wachten op een wagen waar de aanhangwagen op kon en het naar een garage kon brengen. Wij erachteraan in de hoop dat het meteen gemaakt kon worden, maar dit kon helaas niet. Dus alle spullen uit de aanhangwagen in het busje gepropt en ons ritje naar Johannesburg, lekker krap, vervolgd. Later dan gepland, dus in het donker, kwamen we aan in Johannesburg. Iedereen was een beetje bang omdat dit zo criminele en gevaarlijke stad is en we al veel enge verhalen gehoord hebben over de stad. Nouja, uiteindelijk veilig aangekomen bij ons hostel. Viel wel wat tegen vergeleken met die van de dag ervoor. Maar lekker geslapen en de dag erna stond het ontbijtje voor ons klaar. Gemaakt door Wimpy. Hij begeleidt ons straks ook met de projecten en is de hele week mee op trip. ’s Morgens hebben we in ons busje en met een gids de Soweto-tour gedaan. Soweto is de wijk waar Nelson Mandela opgegroeid is. Er wonen rijke mensen, middenklas mensen en arme mensen. We hebben de huizen van alle 3 de klassen gezien en het is heel apart om te zien hoe groot dat verschil is en hoe dicht dat bij elkaar leeft. We zijn in een arme sloppenwijk geweest en mochten een paar huisjes bekijken. We hebben ook wat snoep en eten uitgedeeld aan de mensen en kinderen hier. Het is weer ongelooflijk om te zien hoe arm de mensen zijn en om te zien dat ze gewoon echt niks hebben. De huisjes zijn heel erg klein, ze leven hier met gemiddeld 10 mensen, er staat vaak 1 bed in waar de ouders op slapen, de kinderen slapen op de grond of op een bank als die er is, en er is geen elektriciteit. De huisjes hebben allemaal een dak van golfplaten, opgevuld met kranten zodat er geen water doorheen komt als het regent. Het betekent ook dat als het warm is in de zomer, het extreem warm is in het huisje, en als het koud is ’s nachts en de winter, dat het extreem koud is in het huisje. We hebben met z’n 8en in een huisje gestaan, ze deden de deur dicht zodat we konden ervaren hoe krap en donker het is als je met zo veel in een huisje moet leven. Ik vond het echt niet uit te houden. Ik vond het heel indrukwekkend en heftig om te zien, maar hoe bijzonder is het dat de kinderen altijd vrolijk en de mensen altijd heel vriendelijk en dankbaar zijn.
In Johannesburg staat het grote voetbalstadion die voor het WK in 2010 gebouwd is en waar de finale gespeeld is. Die avond speelde de club uit Johannesburg, de Kaizer Chiefs tegen Maritzburg. Onze buschauffeur Siglé, is enorme fan van de Kaizer Chiefs en wilde heel graag naar deze wedstrijd toe. We hebben onszelf maar uitgenodigd en gevraagd of wij ook allemaal mee konden. Nou dit kon, dus met z’n allen in het busje op weg naar het enorme en moooie (vooral in het donker) stadion. We hebben na veel onderhandelen en grappige momenten het voor elkaar gekregen om ons busje veilig te parkeren bij de Media Parking. Dus als echte journalisten waren wij op weg naar de wedstrijd. Siglé sprak wel even iemand van de staf van het team van de Chiefs aan om ons te vertellen waar we heen moesten en waar we kaartjes konden krijgen. Uiteindelijk in het stadion werden we heeeel erg aangekeken. Er liep ineens een groep van 13 blanke vrouwen daar in een voetbalstadion en blijkbaar was dat heel bijzonder. Mensen maakten foto’s van ons, wilden bij ons zitten en spraken ons aan. De wedstrijd is uiteindelijk geëindigd in 1-0 voor de Kaizer Chiefs, dus Siglé had de avond van zijn leven. Het was super om te zien hoe de sfeer in zo’n stadion is. Iedereen zingt, danst, leeft mee met de voetbal en het is heel gemoedelijk.
De dag erna zijn we naar het Apartheidmuseum geweest. De ene helft van de groep kreeg een toegangskaartje met ‘blanken’ erop en de andere helft kreeg een kaartje met ‘niet-blanken’ erop. We moesten door ons ‘eigen poortje’ naar binnen. Gelijk al een confrontatie met de harde realiteit van nog maar 20 jaar geleden. Het museum was indrukwekkend, vooral de beelden die we zagen. Ik voelde me bijna ongemakkelijk om hier als blanke naar te kijken.
Het museum was het einde van onze trip. We hebben onze docenten, die de hele week mee waren, afgezet op het vliegveld in Johannesburg, want zij moesten weer terug naar Nederland. Daarna begon ons ritje terug, met een stop bij de garage natuurlijk om onze gemaakte aanhangwagen te halen, en we kwamen ’s avonds aan op het terrein van GGA en waren weer fijn terug in ons krotje.
Vanaf maandag zijn we begonnen met onze projecten en het vrijwilligerswerk. Ik zal in een volgende blog uitleggen wat dit inhoudt, want dat is tot nu toe voor ons ook nog erg onduidelijk.
Ik heb het naar mijn zin hier en met de groep is het heel leuk. Wel is het nog een beetje wennen aan het leven hier en aan het huisje dat we met 11 meiden moeten delen. Maar dit gaat helemaal goed komen zodra we wat meer in het ritme komen.
Tot de volgende keer!
Vrijdag 19 september was de dag van vertrek naar Zuid-Afrika. Ik ga via school een minor doen in het buitenland. We gaan met een groep van 11 studenten vrijwilligerswerk doen bij een weeshuis en werken aan een project namens het weeshuis wat gerelateerd is aan je opleiding.
Om ongeveer half 4 vlogen we vanaf Dusseldorf, een paar uurtjes eerder moesten we er zijn, dus in de ochtend ben ik al met mijn ouders vertrokken. Op het vliegveld aangekomen nam de spanning en onzekerheid toe en ik had er nogal moeite mee om voor 4 maanden weg te gaan. Nadat we ons allemaal verzameld hadden en ingecheckt hadden, konden we nog even tijd doorbrengen met je familie. Ik zat dus nog even met papa en mama een broodje te eten, komen ineens Monique, Marloes, Tess, Stefan en Rosanne eraan gelopen. Ze hadden dit van te voren al lang bedacht, maar ik ging er vanuit dat ze niet konden, dus ik was helemaal totaal verrast. Ik vond het super fijn en leuk dat ze dit gedaan hadden. Ik had hierdoor veel meer afleiding en ik was weer helemaal vrolijk. Om 14.00 melden bij de douane, foto’s maken en afscheid nemen. Ik ging nu met een fijn gevoel weg en toen ik de douane voorbij was kreeg ik echt heel erg zin in dit avontuur.
De vlucht viel me mee. 6 uurtjes naar Dubai, daar een tussenstop van 10 uur. Dit viel ook wel mee, we hebben geprobeerd een beetje te slapen op stoeltjes met oordopjes in en oogmaskertjes voor. En we presteerden het zelfs om te laat bij de gate te komen voor de volgende vlucht. We waren namelijk bij gate A, terwijl we naar C moesten. En dat vliegveld is enorm, je doet er ongeveer een half uur over om bij een andere gate te komen, terwijl we al gebeld werden dat ze de gate al dicht gingen doen. Dus wij sprinten en op zoek naar de trein (je moet met de trein van A naar C) en rennend over het vliegveld. Ze hielden het voor ons open, maar we waren veel te laat. Dus dankzij ons was de vlucht een beetje vertraagd, ook wel eens leuk om mee te maken. Vervolgens nog een uurtje of 7 vliegen en we komen aan in Durban.
We werden opgehaald door een chauffeur van Gods Golden Acre (GGA), dit is het weeshuis waar we verblijven. Daar aangekomen moesten we snel onze spullen droppen en meekomen naar een zaal. We liepen buiten en toen kwamen er ineens schreeuwende, zingende, dansende jongeren en kinderen in mooie aparte kleren op ons af. Nou, het is daar pikkedonker, dus je kan je misschien wel voorstellen hoe erg we schrokken. Het waren The Young Zulu Warriors. De kinderen en jongeren van het weeshuis zitten in deze dans/zinggroep en zij gaven een optreden in de zaal. Hier zaten Heather, de oprichter van GGA, en haar man. We hebben kennisgemaakt met haar en met andere werkers en vrijwilligers. Daarna konden we terug naar ons huisje. Ik schrok een beetje, het was toen erg koud en het huisje is heel klein en oud voor 11 personen. We zagen niet eens een douche en ik vroeg me af of ik het hier wel 4 maanden kon uithouden. Gelukkig kwamen we de volgende dag erachter dat in een huisje naast ons huis een gebouwtje is met meerdere toiletten en 2 douches. 4 maanden een soort van kamperen dus.
Dag erna de kerkdienst bijgewoond, kennisgemaakt met de jongeren, rondleiding gehad en lekker van de zon genoten.
Op maandag zijn we naar een basisschool geweest. Het is heel apart hoe de hiërarchie hier nog een grote rol speelt. De leraren hebben veel macht en de kinderen moeten gehoorzamen. Ook wij mochten niet te veel lachen en zwaaien etc. naar de kinderen omdat we moeten laten zien dat wij professionals zijn en ‘boven’ ze staan en respect van ze moet krijgen.
Vervolgens het busje ingestapt naar de valleien. We hebben geholpen met een fooddrop. Onderweg vertelde Heather aangrijpende verhalen over de kinderen die ze kent of gekend heeft en die leven in armoede. Bij de fooddrop werden voedselpakketten klaargelegd. Kinderen die een sponsor hebben, mogen zo’n voedselpakket ophalen. Dit is voor een maand, maar ze delen het vaak met een hele familie waardoor het net genoeg is om te overleven.
De dag erna hebben we ook een fooddrop gedaan in de valleien, maar nu zijn we echt huisje per huisje langs gegaan. Hierdoor kreeg ik echt een goed beeld van de armoede en hoe de mensen leven. De mensen in deze valleien zien haast nooit blanke mensen, dus kinderen kwamen naar ons toe om te kijken en ze vinden het heel leuk om op de foto te gaan, daar gaan ze echt voor poseren. Opnieuw veel heftige verhalen en heftige situaties gezien. Bijvoorbeeld 2 broers van rond de 20. Hun ouders liggen begraven naast hun huis. Ze wachten nog op een sponsor. Ze hebben helemaal niks, een oud, stenen huisje met 1 bedje erin. We hebben hen ons water en eten gegeven. Alle armoede en ellende die er is, je ziet het op televisie, maar nu stond ik er echt middenin. Dat is wel raar en nog niet goed te beseffen.
De valleien zijn heel groot en het uitzicht is elke keer weer heel erg mooi, maar de armoede is enorm wat het allemaal een stuk minder mooi maakte voor mij. Het was een lange dag. Van 10.00 – 17.00 onderweg geweest voor de fooddrop.
Donderdag tot en met zondag gingen we op trip. We vertrokken naar Drakensberg, maar we waren helaas te laat om de berg te beklimmen. Wel rondgelopen in de omgeving, echt heeeel erg mooi daar. En het hostel was super. Zo fijn om even weer een fijn bed te hebben. Het matras in ons huisje op GGA is namelijk heel erg dun, je slaapt gewoon op de bodem. Het zag er allemaal heel mooi uit en we werden wakker met een super uitzicht. ’s Avonds met z’n allen gegeten, drankjes gedronken, in de jacuzzi geweest en gezwommen. Heerlijk.
De dag erna vertrokken naar Johannesburg en op de route lag een Cheetafarm waar we eerst naartoe gegaan zijn. Daar hebben we cheeta’s en wilde katten bekeken en konden cheeta’s aaien en ermee op de foto. Vervolgens reden we verder naar Johannesburg, maar we kregen problemen met de aanhanger waardoor we langs de snelweg stonden en wachtten op de ‘Zuid-Afrikaanse ANWB’. Ze waren er heel snel (wat ik niet verwacht had, omdat het tempo hier behoorlijk laag ligt), maar konden helaas niks doen. We hebben toen een uurtje (of 2) moeten wachten op een wagen waar de aanhangwagen op kon en het naar een garage kon brengen. Wij erachteraan in de hoop dat het meteen gemaakt kon worden, maar dit kon helaas niet. Dus alle spullen uit de aanhangwagen in het busje gepropt en ons ritje naar Johannesburg, lekker krap, vervolgd. Later dan gepland, dus in het donker, kwamen we aan in Johannesburg. Iedereen was een beetje bang omdat dit zo criminele en gevaarlijke stad is en we al veel enge verhalen gehoord hebben over de stad. Nouja, uiteindelijk veilig aangekomen bij ons hostel. Viel wel wat tegen vergeleken met die van de dag ervoor. Maar lekker geslapen en de dag erna stond het ontbijtje voor ons klaar. Gemaakt door Wimpy. Hij begeleidt ons straks ook met de projecten en is de hele week mee op trip. ’s Morgens hebben we in ons busje en met een gids de Soweto-tour gedaan. Soweto is de wijk waar Nelson Mandela opgegroeid is. Er wonen rijke mensen, middenklas mensen en arme mensen. We hebben de huizen van alle 3 de klassen gezien en het is heel apart om te zien hoe groot dat verschil is en hoe dicht dat bij elkaar leeft. We zijn in een arme sloppenwijk geweest en mochten een paar huisjes bekijken. We hebben ook wat snoep en eten uitgedeeld aan de mensen en kinderen hier. Het is weer ongelooflijk om te zien hoe arm de mensen zijn en om te zien dat ze gewoon echt niks hebben. De huisjes zijn heel erg klein, ze leven hier met gemiddeld 10 mensen, er staat vaak 1 bed in waar de ouders op slapen, de kinderen slapen op de grond of op een bank als die er is, en er is geen elektriciteit. De huisjes hebben allemaal een dak van golfplaten, opgevuld met kranten zodat er geen water doorheen komt als het regent. Het betekent ook dat als het warm is in de zomer, het extreem warm is in het huisje, en als het koud is ’s nachts en de winter, dat het extreem koud is in het huisje. We hebben met z’n 8en in een huisje gestaan, ze deden de deur dicht zodat we konden ervaren hoe krap en donker het is als je met zo veel in een huisje moet leven. Ik vond het echt niet uit te houden. Ik vond het heel indrukwekkend en heftig om te zien, maar hoe bijzonder is het dat de kinderen altijd vrolijk en de mensen altijd heel vriendelijk en dankbaar zijn.
In Johannesburg staat het grote voetbalstadion die voor het WK in 2010 gebouwd is en waar de finale gespeeld is. Die avond speelde de club uit Johannesburg, de Kaizer Chiefs tegen Maritzburg. Onze buschauffeur Siglé, is enorme fan van de Kaizer Chiefs en wilde heel graag naar deze wedstrijd toe. We hebben onszelf maar uitgenodigd en gevraagd of wij ook allemaal mee konden. Nou dit kon, dus met z’n allen in het busje op weg naar het enorme en moooie (vooral in het donker) stadion. We hebben na veel onderhandelen en grappige momenten het voor elkaar gekregen om ons busje veilig te parkeren bij de Media Parking. Dus als echte journalisten waren wij op weg naar de wedstrijd. Siglé sprak wel even iemand van de staf van het team van de Chiefs aan om ons te vertellen waar we heen moesten en waar we kaartjes konden krijgen. Uiteindelijk in het stadion werden we heeeel erg aangekeken. Er liep ineens een groep van 13 blanke vrouwen daar in een voetbalstadion en blijkbaar was dat heel bijzonder. Mensen maakten foto’s van ons, wilden bij ons zitten en spraken ons aan. De wedstrijd is uiteindelijk geëindigd in 1-0 voor de Kaizer Chiefs, dus Siglé had de avond van zijn leven. Het was super om te zien hoe de sfeer in zo’n stadion is. Iedereen zingt, danst, leeft mee met de voetbal en het is heel gemoedelijk.
De dag erna zijn we naar het Apartheidmuseum geweest. De ene helft van de groep kreeg een toegangskaartje met ‘blanken’ erop en de andere helft kreeg een kaartje met ‘niet-blanken’ erop. We moesten door ons ‘eigen poortje’ naar binnen. Gelijk al een confrontatie met de harde realiteit van nog maar 20 jaar geleden. Het museum was indrukwekkend, vooral de beelden die we zagen. Ik voelde me bijna ongemakkelijk om hier als blanke naar te kijken.
Het museum was het einde van onze trip. We hebben onze docenten, die de hele week mee waren, afgezet op het vliegveld in Johannesburg, want zij moesten weer terug naar Nederland. Daarna begon ons ritje terug, met een stop bij de garage natuurlijk om onze gemaakte aanhangwagen te halen, en we kwamen ’s avonds aan op het terrein van GGA en waren weer fijn terug in ons krotje.
Vanaf maandag zijn we begonnen met onze projecten en het vrijwilligerswerk. Ik zal in een volgende blog uitleggen wat dit inhoudt, want dat is tot nu toe voor ons ook nog erg onduidelijk.
Ik heb het naar mijn zin hier en met de groep is het heel leuk. Wel is het nog een beetje wennen aan het leven hier en aan het huisje dat we met 11 meiden moeten delen. Maar dit gaat helemaal goed komen zodra we wat meer in het ritme komen.
Tot de volgende keer!
-
03 Oktober 2014 - 22:23
Gerhard:
Hallo Ilone,
Je heb het het verslag heel mooi verteld, het was mooi en heel goed om dit op deze wijze dit te verwoorden.
Wij houden contact.
Groetjes,
Gerhard. -
03 Oktober 2014 - 22:55
Irma Bloo:
Hoi Ilone
Superleuk om dit te lezen. En leuke foto s.
Heel veel plezier en lekker genieten.
liefs Herman en Irma -
03 Oktober 2014 - 23:02
Paula:
Hey Loontje.
Wat goed om alle verhalen te lezen, en te merken dat je het naar je zin heb daar.
Je hebt het mooi onder woorden gebracht , wat een belevenissen en indrukken heb je al opgedaan
Zie nu al uit naar het volgende verslag.
Liefs mams xxx -
03 Oktober 2014 - 23:19
Femke:
Iloontje!
Leuk dat je toch hebt besloten om een blog bij te houden! Erg leuk om je ervaringen te lezen (maar voel je niet veplicht hè ;)). Goed om te horen dat je het naar je zin hebt! Ik ben benieuwd naar je komende avonturen! Geniet ervan meisje!! Kus -
04 Oktober 2014 - 10:29
Jan Holleboom:
Hallo Ilone,
Leuk verslag en het doet me goed dat je het al zo goed naar je zin hebt inmiddels. Je zult waarschijnlijk nog veel meer indrukken opdoen de komende maanden. We horen ze weer van je topper!
Groet, Jan -
04 Oktober 2014 - 11:56
Pierre En Ria:
Hoi Ilone,
Prachtig verslag, prettig en leuk om het te lezen. Je hebt al veel gezien en meegemaakt.
Laat het allemaal op je af komen en het belangrijkste is geniet ervan.
Maar uit het verslag blijkt dat, dit wel goed zit.
We zijn heel benieuwd naar je volgende verhalen.
Groetjes van Pierre en Ria -
04 Oktober 2014 - 12:57
Olga:
Hey!
Leuk om je verhalen te lezen. Heel herkenbaar. Ben wel beetje jaloers, wil graag weer terug.... Heel veel plezier, genieten!
liefs ollie -
04 Oktober 2014 - 13:45
Sebastiaan Tutert:
Hoi Ilone,
Erg indrukwekkend allemaal! Supermooi om te lezen. Ik ben ook in Zuid-Afrika geweest, maar dan voor de lol, ook indrukwekkende dingen gezien en uiteraard de mooie omgeving/natuur. Heel veel plezier en succes daar!
Groetjes,
Sebastiaan -
05 Oktober 2014 - 09:43
Henny En Lisette:
Mooi verslag Ilone! Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Heel veel succes en plezier!
Groetjes, Henny en Lisette -
05 Oktober 2014 - 13:13
René, Linda, Stef En Isa:
Zo, onze Ilone is ver weg!
Prachtig verhaal en eigenlijk ook wel jaloers.
Geniet er van. Maar als ik alles zo lees dan doe je dat al.
Dikke kus van ons: Isa, Stef, Linda en René xxxx -
06 Oktober 2014 - 14:54
Rosa En Jan Kruiper.:
Hoi Ilone.
Een heel mooi verslag
leuk om je zo te volgen, Heel veel succes en plezier daar.
Een dikke knuffel van jan en rosa. -
06 Oktober 2014 - 14:54
Rosa En Jan Kruiper.:
Hoi Ilone.
Een heel mooi verslag
leuk om je zo te volgen, Heel veel succes en plezier daar.
Een dikke knuffel van jan en rosa. -
08 Oktober 2014 - 18:45
Guda:
Hey Loontje,
Leuk om te lezen. Nog heel veel plezier daar. Zal vast wel goed komen.
Ik zal " mams" in de gaten houden hoor. heb ik beloofd hé!
We gaan zo weer met de trein, we weten nu hoe het moet.....
Geniet er nog van, voor je het weet ben je al weer terug.
Groetjes Guudje -
09 Oktober 2014 - 16:43
Andre En Gerda:
Hoi Ilone,
Leuk om je verhaal te lezen, Ben echt wel jaloers op je.
Leuk om je te volgen. Heel veel plezier en geniet ervan.
gr. Andre en Gerda -
09 Oktober 2014 - 20:50
Christien:
Hoi Ilone,
Een heel verhaal met al veel verschillende verhalen.
Ben alweer benieuwd naar het volgende.
Gr. Christien -
09 Oktober 2014 - 22:01
Door Ria :
Hallo Ilone,
Een heel mooi verslag en leuk om te lezen, hoe het daar is.
En leuk om je zo tevolgen we kijken weer uit naar je volgende verslag,
en geniet er nog van.
gr. Piet en Ria en een dikke kus. -
12 Oktober 2014 - 19:07
Thea:
Hoi Ilone,
Wat vertel je je verhaal mooi. Je beschrijft het land en je gevoelens, prachtig.
Zo kan ik als lezer bijna voelen wat jij voelde en hoe je het ervaart. Je twijfels, de heimwee, de armoede, het schamele onderkomen, de mooie natuur, de mensen, de geur.
Succes de komende tijd en groeten van je ex-collega's
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
